LADYKILLERS

Braća Coen su po mnogo čemu, jedan od najblistavijih dragulja savremene svetske kinematografije. Da nije onih neminovih razmimoilaženja (po defaultu, oko ukusa), okuražila bih se da napišem i najvredniji.

Previše talentovani da bi bili svedeni na  underground, a opet neverovatno autentični da bi uplovili u pravi mainstream.

…

…

Već nekoliko decenija Ethan i Joel Coen uspevaju da realizuju najraznovrsnije filmske projekte, koji kao po nekom nepisanom pravilu imaju dinamiku “ jedan da vas razbuca, drugi da vas razmrda”… A ponekad i oba.

Dakle,  ljudi koji stoje iza : Big Lebowski-og, Raising Arisona-e i The Hudsucker Proxy-a, stoje i iza: Barton Finka, Blood Simple i No Country for Old Man (kroz koji je btw, na jedan lucidan način, za sva vremena promenjena forma psiho-trilera). Fargo, Burn After Reading, i A Serious Man spadaju u gorepomenutu “guilty laughter”, treću kategoriju.

Bilo kako bilo, iako ovo nije post o njima (bar ne o njima per se), ovakav uvod svakako mora da se napravi, pre nego što se bacim na “course of the day” a.k.a. The Ladykillers.

…

Ali prvo – bitni detalji.

Ovaj film je remake istoimenog engleskog filma iz 1955-te, jednog od čuvenih predstavnika engleske ealing komedije u kojoj su glavne uloge odigrali Peter Sellers i Alec Guinness. Uštogljeni britanski mizanscen je ovde zamenjen slikom američkog juga, or more precisely okolinom Misisipija.

…

Ulogu povremenog naratora u Coen filmovima, u ovom slučaju preuzima (ma koliko to corny zvučalo) ta mala varoš u koju je radnja smeštena. Nekoliko prvih kadrova vam je dovoljno da zaključite da se ovde radi o mirnoj provincijskoj sredini, u kojoj je isuviše toplo da bi se zapatio progres. Therefore, čitav ambijent odiše tim prepoznatljivim, starim južnjačkim šmekom.

A onda – a little bit of Coen touch. Nešto što su ljubitelji originala iz 55-te, propustili da uoče. Muzika, odnosno – način na koji braća Coen udišu instant mitilogiju svojim filmovima. Film prati savršena gospel muzika u svojim najaznorodnijim inkarnacijama (čak i u onoj hippity hoppity varijanti).

Uglavnom, kao što rekoh kritika i gledalište ostali su netaknuti izvrsnim kastingom, dinamičnim dijalozima i superb glumom. Ovaj film je prošao kao bush league Coens, to jest nothing much. 

Ladykillers je i u mom slučaju prvobitno figurirao kao “film u kome je Tom Hanks bio cool”, i na tome bi se manje-više sve i zavšilo da Nemanja nije toliko insistirao na drugoj šansi. Postoji čitav okean filmova koji svoje tajne ne otkrivaju u prvom gledanju, već se njihovo gizdava priroda otkriva u slojevima sa svakim sledećim gledanjem (analogija sa lukom je overpriced, ali stoji). To je slučaj i sa ovom pričom.

…

 

Od samog početka film insistira na onoj izrazito naivnoj “dobro-zlo” distinkciji. Na momente apsurdna, na momente too precious for words, upravo je ta distinkcija  poenta čitavog filma. Dobri opstaju, loši nestaju and that’s the gist of it.

S jedne strane tasa – god loving udovica, a verbis ad verbera (sa reči na batine) starica, kroz čiji je lik pefektno zaokružen duh juga i južnjačkih svetonadzora. Savršeno jednostavna i puna prežvakanih mudrosti. I njena mačka.

…

Sa druge – Tom Hanks, a perfect gentleman, a istovremeno i prevejani mastermind čitave operacije, zaglavljen u književnom svetu Edgar Allan Poe-a i dobrih manira…Professor G.H. Dorr,

i njegov rokoko bend.

Naime, professor G.H. Dorr (Hanks) dolazi na vrata udovice Munson, tražeći smeštaj za sebe i prostor koji bi odgovarao potrebama njegovog benda (funny enough, benda koji svira rokoko). Naravno, rokoko bend je najobičniji cover za plan da se opljačka lokalna kockarnica.

Radnja je u principu u drugom planu. Likovi su ono što nosi ovaj film, s tim što nije film “spao na likove”, već je na njima izgrađen. Dakle, likovi as in rokoko bend,

and the little things they do:

“ You bought yo bitch to da Waffle Hut?”

ili

ili Tom Hanks “to Helen” Edgar Allen Poe-a

Helen, thy beauty is to me
Like those Nicean barks of yore,
That gently, o'er a perfumed sea,
The weary, wayworn wanderer bore
To his own native shore.
On desperate seas long wont to roam,
Thy hyacinth hair, thy classic face,
Thy Naiad airs have brought me home
To the glory that was Greece
And the grandeur that was Rome…

…

I detalji… Detalji poput kuknjave udovice Munson oko hippity hoppity muzike, da budem preciznija oko “I left my wallet in El Segundo”, čuvenog hita Tribe Called Questa s početka devedesetih. Ili portreta muža gospođe Munson koji pomera lice i pravi grimase u zavisnosti od ozbiljnosti situacije…

Za kraj sam vam planirano ostavila najbolje izvođenje pesme u jednom filmu… Ikada? :/ ?

Abbot Kinney Choir – Troubles in This World

I link za prvi deo filma sa youtube-a, ukoliko ste zagrizli mamac.

;)